A arquitectura clásica é a creación de mundos físicos e ambientes dirixidos ás actividades humanas, que ten en conta no seu deseño e construción as leis físicas e as propiedades dos obxectos e do ambiente.
A arquitectura líquida corresponde ao mundo virtual, substitúe os materiais físicos por información dixital. A arquitectura nun espazo dixital pode pasar por alto as leis físicas e conseguir estruturas e entornas cunha natureza, funcións e estética imposibles de acadar no mundo real. Xa non interesa o edificio como obxecto habitable, senón como obxecto de información.
Unha creación no ciberespacio podémola trasladar ao mundo real, de xeito que poidamos sumarlle aos espazos físicos características e efectos imposibles de obter mediante a arquitectura clásica, como por exemplo o cambio de posición, variación de texturas e propiedades, falta de gravidade, transformacións no tempo, etc.
Podes ver un exemplo disto neste traballo de Urbanscreen. Trátase do coñecido como projection mapping, unha proxección computarizada sobre a fachada dunha galería de arte en Hamburgo. Os efectos son sorprendentes. (Visto en Fogonazos)
555 KUBIK | facade projection | from urbanscreen on Vimeo.
Utilízase tamén en concertos e obras de teatro, conseguindo escenarios envolventes e entornas visuais únicas. Un exemplo telo neste traballo de Apparati Effimeri:
Apparati Effimeri ShowReel 2008 from Apparati Effimeri on Vimeo.
Pero non todo queda nas obras de arte e espectáculos. A arquitectura virtual ten tamén o seu sitio na publicidade, televisión, cine, feiras, congresos,… o ciberespacio vaise metendo con forza no mundo físico, transformándoo dun xeito impensable hai uns anos.
