Onte, falando cunhas compañeiras do frío que fai e do mal que o deben de estar pasando as persoas que dormen na rúa, acordeime dun post publicado hai pouco en inicios.es, un interesante espazo que investiga as interseccións entre a arte contemporánea e o activismo político e social.
No post en cuestión fala dos “parásitos” (paraSITEs) de Michael Rakowitz, que son construcións de polietileno, bolsas de plástico e celo que están construídas para aproveitar a enerxía calorífica que sae dos sistemas de ventilación para ofrecer un refuxio quente a quen non teña un teito para protexerse.
Rakowitz repartiu diversos prototipos a máis de trinta persoas sen fogar en Boston e New York provocando dúas reaccións interesantes. Por unha banda, algúns usuarios vírono como un modo de reclamar o seu lugar na cidade. Por outro, o resto de veciños comezaron a temer que os parásitos reproducísense dada a súa evidente utilidade, o número de persoas sen fogar nestas cidades e o sinxelo do sistema.
Paréceme unha interesante intervención tecnoartística de aproveitamento enerxético, e unha forma útil (polo menos para os “senteito”) de chamar a atención sobre unha realidade social.
