Cando vos metedes un chicle na boca, non facedes outra cousa que mascar un plástico ao que se lle engaden unha serie de edulcorantes, aromas e colorantes.
Un dos polímeros plásticos máis utilizados para a elaboración de chicles é o acetato de polivinilo (PVA) que tamén é o compoñente principal da cola branca para a madeira, algunhas pinturas e adhesivos.
Orixinalmente utilizábase como base a savia gomosa natural da árbore Manilkara zapota, pero hoxe en día os polímeros plásticos sintéticos constitúen a base da práctica totalidade dos chicles que se comercializan.
Neste vídeo podes ver o proceso de fabricación da goma de mascar:
[youtube: Cómo lo hacen. Goma de mascar]
Calcúlase que a nivel mundial as persoas mascan unhas 560.000 toneladas de chicle ao ano.
Pensade que se trata dun polímero plástico sintético que non é biodegradable, polo que se o tirades ao chan vai quedar alí para sempre a non ser que se limpe, tarefa que non é nada fácil e que fai gastar aos concellos miles de euros en limpeza.
Non vos parece unha porcallada atopar as rúas cheas de chicles pegañentos?
21 Xuño 2012 at 17:22
¿Y si nos tragamos un chicle?¿Cuánto tardamos en digerirlo? Lo de la calle lo sabía, pero nunca me había planteado lo del estómago.
22 Xuño 2012 at 06:32
Os xugos gástricos non serán capaces de descompoñer a goma de mascar, pero se eliminará igual que outras cousas indixeribles, como a fibra.
O de que o chicle se pega ás paredes do estómago ou que tarda anos en dixerirse non son máis ca contos coa fin de asustar aos cativos para que non o traguen. De tódolos xeitos non creo que sexa moi bo tragarse moitos chicles.